آوردگـاهِ وسـوسـه

این سایه ی ماست که دامن مهتاب را آلوده است وگرنه شبتاب تر ازاین از مهتابی کهکشان تا دره های روشن بامداد پیداست که پیدا نمی شود. روزگارِ بارانی ما را بُغض گلوگیری که بر مرمرِ سپیده تَرک می خورد تفسیر می کند چرا؟ باران نشان راه و رفتن است یا مویه ی درماندن؟ دیوانه وار می رود این رود شب تب ترانه تاب-رُباتر شوری که پشت همهمه پنهان، بی واژه می برد دلِ ما را. شاید کسی ترانه ای خاموش را شکسته، بسته می خواند.

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها